Yusif Savalan
Qarabağ qazisi
Gərək ki, Yusif Səmədoğlu “Qətl Günü” romanında belə deyirdi:”Dərd dünyanın belinə dolanmış bir kəndirdir ki, hamı bu kəndirdən tuta-tuta bir-birinə yaxınlaşır”.
Xaqani Qayıblının şeirlərini oxuyub onun dərdinin mənim dərdimə qardaş olduğuna əmin olandan sonra bu böyük kişiylə görüşmək ehtiyacı ruhuma qənim kəsildi.
Sağ olsun əziz qardaşım, gor dostum Həmid Ormanlı, murazımı gözümdə qoymadı,-
“Yaşanası yer deyilmiş,
Tfu, qürbətin üzünə!” deyən şairin uzaq Estoniyadan vətənə növbəti səfərlərinin birində nəhayət, görüşdürdü bizi.
O məclisdə gördüm ki, duyğularımda qətrə də yanılmamışam. Həsrəti ürəyimə qor salan o dağlarda, dərələrdə qoyun-quzuya yellədiyim çomağımı saza çevirib zümzümə etdiyim havalar onun da ağzının havasıymış, danışdığı söhbətləri uşaq vaxtı qoca-qoca babalardan da eşitmişəm, dediyi şeirlər elə nənəmin oxuduğu qımqımılar imiş.
Ürəyimin sinəmdə necə böyüdüyünü hiss edirdim, eşqim kükrədi. Məni saxlamaq olmazdı daha.
Akif Səməd deyirdi :
“Ay həzarat, mən oynayan deyildim
Birdən-birə havalanıb oynadım”.
Bu eşqin yüyənini özüm də çəkmək istəmədim. Dedim eeh, kim bilir, bir də ruhum nə vaxt göylərə pərvazlanacaq…
Soyuq qürbətin saçına dən saldığı 60 yaşlı Xaqani Qayıblının bundan sonrakı ömrünə qoy ulu Tanrımız gün salsın.
Mən o günü salamlayıram.
