Qondu tənha kəpənək
Üzərinə küllərin
Ayaqları yapışdı
Qucaqladı əllərin
Diksindi boz kəpənək
Təzə idi, tər idi
İndi rəngsizlik ona
Ölümdən betər idi
Bilmirdi boz kəpənək
Boz olmaq bir nemətdir
Rəqs edən kül dənələr
Ən böyük səadətdir
Qopdu qum fırtınası
Küllər sovruldu göyə
Vaxt tapmadı kəpənək
Küləyə qatil deyə
Məzarı göylərdədi
İndi o kəpənəyin
Artıq günəş qurudur
Onun rəngsiz köynəyin
Kəpənək külə dönüb
Rəngsiz getdi dünyadan?
Bəlkə, gülə çevrilib
Rəngli getdi dünyadan?
Yeqzar Cəfərli
